മകനോടായി

(മാതൃ ദിനത്തില്‍ ഏകാന്ത തടവില്‍ കഴിയുന്ന അമ്മമാര്‍ക്കായി സമര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട്)


മകനെ ,ഓര്‍ക്കുമെന്നറിയില്ല ,യെന്നാലും
മറക്കതിരിക്കാനൊരു ഉണര്‍ത്തുപാട്ട്
ദുരിതക്കയത്തില്‍ മുങ്ങിത്താഴുമ്പോഴും
മൂക്ക് മുട്ടാതെ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നെ
ശിരസ്സില്‍വഹിച്ചു പേനരിക്കാതെ
കാലക്കേടിന്റെ കാരിരുംപാണി
കാലില്‍ തറച്ചിട്ടു തറയില്‍വെക്കാതെ ,
പാദത്തില്‍ താങ്ങി ഉറുമ്പരിക്കാതെ.


കണ്ണീരിന്‍നനവോട്ടു മാറത്തകവിളിണ
കൊണ്ട്ഞാന്‍ കണ്ണാടി കവിളില്‍ മുത്തമിട്ടു
താലിച്ചരട്കഴുത്തിലില്ലഞ്ഞിട്ടും ആശിച്ചു
തങ്കപ്പതക്കംനിന്‍ മാറില്‍ചാര്‍ത്തി


തെങ്ങിക്കരയും മനസ്സുമായി താരാട്ടു
തൊട്ടിലാട്ടുമ്പോഴുംപുഞ്ചിരിപ്പാല്
പകര്‍ന്നു ,നിയുറ ങ്ങുമ്പോള്‍ ഉറങ്ങാത്ത
മിഴിയുമായി നീവളരനായ് കാത്തു .


ചോര്‍ന്നോലിക്കുന്ന കാലവര്‍ഷത്തില്‍ ,
കുടയായി നിന്ന്നിന്‍ തലയ്ക്കു മീതെ
അത്യുഷ്ണനാളില്‍ നിന്നെതണുപ്പിക്കും
രാമച്ച വിശറിയായി രാമുഴുവന്‍
മഞ്ഞിന്‍കുളിരില്‍ വിറക്കതിരിക്കാന്‍
മാറോടുചേര്‍ത്ത്പുണര്‍ന്നു ചൂടേകി


എന്നിട്ടുമെന്തെ നീയറിയാതെപോയല്ലോ
കരളിന്‍റെ തുണ്ടാമായ് കണ്ടനീയും
കാണാതെ പോകുന്നു നിറ നേത്രങ്ങളെ
ഇന്നീ ഏകാന്തതടവില്‍ കിടക്കുമെന്നെ


മേന്മപറയാനെനിക്കില്ലവകാശം പറഞ്ഞില്ലാരും
നിന്നെ പെറ്റുവളര്‍ത്താന്‍;യെന്‍ കടമയല്ലെ
നിഴലിന്നുപിന്നാലെ നീ നടന്നപ്പോള്‍ ,നിത്യ
സത്യമാം മാതൃത്വം വിതുമ്പിനില്‍പൂ


കര്‍മ്മഫലമോ,കണ്ടാകശനിയോ എന്തോ ,
കാലത്തിന്‍ വികൃതിയോ ആരരിവൂ
എനിക്കെല്ലമായിരുന്ന നീയിന്നിതെങ്ങിനെ
ആരുമല്ലാതായി തീര്‍ന്നു കുഞ്ഞെ,കഷ്ട്ടം ,